انجیل فارسی عیسی مسیح

چگونه پیام مسیح به غیر یهودیان رسید؟

بر طبق پیشگویی‌هایی که در کتاب مقدس آمده، مسیح باید از میان قوم یهود ظهور میکرد. برای مثال در کتاب اشعیا بخش 9 آیه 6 آمده: زیرا که برای ما کودکی زاده و پسری به ما بخشیده شد؛ سلطنت بر دوش او خواهد بود و او ’مشاور شگفت‌انگیز‘ و ’خدای قدیر‘ و ’پدر سرمدی‘ و ’سَرور صلح‘ خوانده خواهد شد. عیسی مسیح نیز در قوم یهود ظهور کرد و بیشتر وقت خود را به تعلیم و شفا در قوم یهود پرداخت.

اما اصلی‌ترین شخصی که برای بشارت پیام مسیح به غیر یهودیان برگزیده شد "پولُس" بود. پولس یک یهودی متعصب بود که مسیح را قبل از مصلوب شدنش نمیشناخت. پولس از رشد تعداد پیروان مسیح، که بعد از مصلوب شدن مسیح رو به افزایش بودند، خشمگین بود.

در کتاب اعمال رسولان بخش 8 آیه 3 آمده: اما پولس همه جا می‌رفت و ايمانداران به مسيح را شكنجه می‌داد. او وارد خانه‌های مردم می‌شد و مردان و زنان را به زور بيرون می‌كشيد و به زندان می‌انداخت. پولس حتی پیش کاهن اعظم اورشلیم میرود و از او اجازه‌نامه‌ای میگیرد که به کمک آن بتواند عده بیشتری از پیروان مسیح را دستگیر کند. اما وقتی پولس در راه دمشق بود اتفاقی افتاد که زندگی وی را تغییر داد. در کتاب اعمال رسولان بخش 9 آیه 3-6 آمده:

بدین‌ترتیب پولس، که روزی شکنجه‌گر پیروان مسیح بود، به بزرگترین بشارت‌دهنده پیام مسیح به غیر یهودیان تغییر یافت. یکی از زیباترین گفته‌های پولس، در نامه وی به قرنتیان نوشته شده. در نامه اول قرنتیان بخش 13 آیه 1-13، پولس میگوید:

اگر عطای سخن گفتن به زبانهای مردم و فرشتگان را داشته باشم، زبانهايی كه هيچگاه نياموخته‌ام، اما در وجود خود نسبت به انسانها محبت نداشته باشم، همچون طبلی توخالی و سنجی پر سر و صدا خواهم بود. اگر عطای نبوت داشته باشم، و از رويدادهای آينده آگاه باشم و همه چيز را دربارهٔ هر چيز و هر کس بدانم، اما انسانها را دوست نداشته باشم، چه فايده‌ای به ايشان خواهم رساند؟ يا اگر چنان ايمانی داشته باشم كه به فرمان من کوهها جابه‌جا گردند، اما انسانها را دوست نداشته باشم، باز هيچ ارزشی نخواهم داشت. اگر تمام اموال خود را به فقرا ببخشم و به خاطر اعلام پيغام انجيل، زنده‌زنده در ميان شعله‌های آتش سوزانده شوم، اما نسبت به انسانها محبتی نداشته باشم، تمام فداكاريهايم بيهوده خواهد بود.

كسی كه محبت دارد، صبور است و مهربان؛ حسود نيست و به كسی رشک نمی‌برد؛ مغرور نيست و هيچگاه خودستايی نمی‌كند؛ به ديگران بدی نمی‌كند؛ خودخواه نيست و باعث رنجش كسی نمی‌شود. كسی كه محبت دارد، پرتوقع نيست و از ديگران انتظار بيجا ندارد؛ عصبی و زودرنج نيست و كينه به دل نمی‌گيرد؛ هرگز از بی‌انصافی و بی‌عدالتی خوشحال نمی‌شود، بلكه از پيروز شدن راستی شاد می‌گردد. كسی كه محبت دارد در هر وضعی وفادار می‌ماند، هميشه اعتماد دارد، هرگز اميدش را از دست نمی‌دهد و در هر شرايطی تحمل می‌کند.

همهٔ عطايايی كه خدا به ما می‌بخشد، روزی به انتها خواهد رسيد. نبوتها، سخن گفتن به زبانها و دانستن علم و اسرار، روزی پايان خواهد پذيرفت. اما محبت تا ابد باقی خواهد ماند و از ميان نخواهد رفت. در حال حاضر، با وجود تمام اين عطايا، علم و نبوتهای ما جزئی و نارساست. اما زمانی كه از هر جهت كامل شديم، ديگر نيازی به اين عطايا نخواهد بود و همه از بين خواهند رفت.

می‌توانم اين مثال را بياورم كه به هنگام كودكی، مانند يک كودک سخن می‌گفتم و مانند يک كودک فكر و استدلال می‌كردم. اما چون بزرگ شدم، فكرم رشد كرد و كارهای كودكانه را ترک كردم. آنچه اكنون می‌بينيم و می‌دانيم، تار و مبهم است؛ اما روزی همه چيز را واضح و روشن خواهيم ديد، به همان روشنی كه خدا اكنون قلب ما را می‌بيند.

پس، سه چيز هميشه باقی خواهد ماند: ايمان، اميد و محبت، اما از همهٔ اينها بزرگتر، محبت است.